Aldís Ágústsdóttir og Sumarliði Hallgrímsson. Mynd fylgdi greininni - ókunnur ljósmyndari

Morgunblaðið - 06.10.1995

Aldís Ágústsdóttir og Sumarliði Hallgrímsson

Aldís Björg Ágústsdóttir var fædd 25. mars 1912.
Hún lést 26. september síðastliðinn.
Foreldrar hennar voru Ágúst Sæby og Steinþóra Barðadóttir.

Sumarliði Hallgrímsson var fæddur 2. júní 1904, d. 24. júní 1978.
Foreldrar hans voru Hallgrímur Indriðason og Fanney Tryggvadóttir.

Þau giftu sig 12.11. 1935 og varð fjögurra barna auðið.
Þau eru

• Fanney Sumarliðadóttir, f. 1937,
  Steinþóra Steinþóra Sumarliðadóttir, f. 1939,
  Ágústa Sumarliðadóttir, f. 1945 og
  Jónas Freyr Sumarliðason, f. 1952 (Jónas Sumarliðason hafnarvörður)

Útför Aldísar verður gerð frá Siglufjarðarkirkju í dag og hefst athöfnin kl. 14.

ÞAÐ er orðið langt síðan ég lagði upp í fyrstu ferð mína til tilvonandi tengdaforeldra. Það er furðulegt hvað vel ég man þessa ferð, hve kvíðinn og óttinn hvarf fljótt. Mér fannst ég hafa átt heima hjá þeim áður, svo vel var tekið á móti mér, þó svo mannsefnið hafi ekki þótt gæfulegt. Mig langar til að minnast tengdaforeldra minna, Sumarliða Hallgrímssonar og Aldísar Bjargar Ágústsdóttur.

Ef til vill vegna þess að mér finnst ég ekki hafa þakkað nægjanlega vel fyrir mig meðan ég gat. Það sannast nú eins og svo oft að enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur, þó er huggun í harmi að ég veit að þau fylgjast með okkur. Þau eru aðeins horfin frá þessari tilvist. Ég er ekki viss um að maður hafi gert sér grein fyrir því á þeim tíma hversu mikils virði það var að eiga þau sem foreldra. Það gerði ég síðar en nú eru þau bæði horfin og minningarnar streyma í gegn.

Það verður ekki metin sú aðstoð sem við fengum fyrstu árin er við sem unglingar vorum að byrja búskap. Það er ekki víst að við hefðum komið ósár út úr því basli án stuðnings. Enda var það svo ef möguleiki var fyrir hendi þá var stefnan tekin norður bæði í fríum og eins lítið mál að skreppa eina og eina helgi, það var alltaf tekið jafn vel á móti. Þau voru bæði nákvæmlega eins og foreldrar eiga að vera, hreinskilin og sögðu gjarnan skoðanir sínar umbúðalaust og mér fannst Sumarliði vera sá klettur sem gæti staðið af sér allar öldur í lífsins ólgusjó og ætti að vera mín fyrirmynd.

Það var gaman að hlusta á hann segja frá, aðallega frá sjónum en sjó stundaði hann lengst af á öllum tegundum skipa. Þó svo að tæpt hafi verið að menn björguðust úr skipstöpum sem hann lenti í þá hældi hann sér ekki af því að hafa átt hlut að máli og gerði lítið úr. Það var stutt í glettnina og hann gerði jafnvel grín að alvörunni. Það hefur verið erfitt að vera sjómannskona á þessum árum og ég sé fyrir mér Sumarliða kveðja fjölskyldu sína í kjallaradyrunum og halda út í sortann.

Það sást ekki niður á götu hvað þá niður á bryggju. En Aldís Björg var öllum þeim mannkostum búin til þess að sjá um það sem heima var og meir en það. Oft var unnið utan heimilis svo sem kostur var frá börnum og búi. Hún var sjálfstæð og ákveðin enda þurfti oft á því að halda, einkum þegar fjarverur manns hennar voru langar. Það þarf líka sterk bein til að hlusta á fréttir að skipið sem Sumarliði var á, hafi farist úti fyrir Húnaflóa á svipuðum tíma og það átti að vera að leggjast að bryggju. Enda var það þegar árin færðust yfir og heilsan bilaði þá var öruggleg ekki allt tínt til og harkað af sér eins og hún hafði oft þurft að gera.

Hún var að mér fannst sannur Siglfirðingur eins og þeir gerast bestir. Sumarliði lést fyrir 17 árum og var það mikill missir fyrir okkur öll, en þó mestur fyrir Aldísi því þau voru ákaflega samrýnd og hann hafði verið í landi síðustu árin og komast að því hversu mikils hún hafði farið á mis. En hún vann sig út úr þessum harmi og barðist fyrir því að geta séð um sig sjálf þrátt fyrir heilsubrest og þverrandi sjón.

Hún var ákveðin að verða ekki neinum byrði og ég er viss um að það var henni mikill léttir að fá að fara áður en hún varð ósjálfbjarga. Dætur okkar áttu góðan afa og góða ömmu og ég man hvað þær voru glaðar ef ákveðið var að fara norður og hvað þeim þótti vænt um ullarsokkana sem amma sendi. Það er ekki langt síðan þeir síðustu komu, það var sama ánægjan þeir voru svo hlýir. Það fylgdi þeim ákveðinn hugur. Ég þakka Guði og forsjóninni fyrir að hafa kynnst þessum foreldrum mínum og fengið að vera samferða þeim í þessu lífi þó svo ferðin hefði mátt vera lengri. Guð blessi minningu þeirra.

Guðjón Pétursson.
-------------------------------------------------

Elsku amma, nú ert þú loksins búin að fá hvíldina, sem þú hefur lengi beðið eftir. í sorginni er gott að vita að þér líður betur. Margar minningar koma upp í huga mér um allar stundirnar sem við höfum átt saman. Okkar fyrstu stundir voru strax á mínu fyrsta ári, þegar þú og afi tókuð mig í fóstur. Foreldrar mínir fóru suður til að ljúka námi og vinna. Þau voru mörg jólin sem við dvöldum hjá þér og afa, meðan þið voruð bæði á lífi. Það var alltaf gaman að fá jólapakka frá þér, þeir voru fullir af sokkum og vettlingum.

Einnig hafðir þú laumað súkkulaði eða smáaur í pakkann, og það var það sem gerði þessa mjúku pakka svo_ skemmtilega. Á sumrin dvöldum við lengi á Sigló. Þar var alltaf gott veður og nóg að gera. Þær voru margar ferðirnar sem við afi fórum í ber, bara tvö saman upp I fjall. En einnig var farið í lengri ferðir og þá fórum við öll, og höfðum nesti með.

Á þessum árum taldi ég Sigló vera þann stað sem ég myndi búa á þegar ég væri orðin stór. Það breyttist með aldrinum og ferðunum fækkaði sem ég fór norður. Núna, síðustu ár, var farið einu sinni að sumri, bara til að heimsækja þig, en nú ert þú farin. Með þessum fáu orðum langar mig að kveðja þig, elsku amma. Ég vona að guð varðveiti þig vel og styrki okkur sem eftir sitjum í sorg.

Þín Anna Guðbjörg.